Znane obrazy: w jakie reprodukcje obrazów warto zainwestować?

Obrazy znanych malarzy osiągają zawrotne ceny. Najdroższe dzieło sztuki zostało sprzedane na londyńskiej aukcji za okrągłe 450 mln dolarów. Taką sumę musiał zapłacić saudyjski książę Muhammad ibn Salman, żeby stać się właścicielem Zbawiciela Świata – jednego z nielicznych płócien Leonarda da Vinci, które przetrwało do naszych czasów.

Większość z nas o podobnym nabytku może tylko pomarzyć. Na szczęście na rynku dostępne są niedrogie, ręcznie malowane reprodukcje obrazów, a także świetnej jakości wydruki na płótnie czy papierze, które nie mają nic wspólnego z dawnymi oleodrukami. Współczesne kopie powstają przy użyciu techniki druku cyfrowego, dzięki czemu zachwycają wiernym odwzorowaniem kolorów oraz detali. Amatorzy sztuki mają więc szansę, żeby zgromadzić własne kolekcję płócien – na dodatek za niewielkie pieniądze. Pozostaje pytanie: który ze słynnych obrazów wybrać? Oto garść propozycji!

Malarskie bestsellery

Gwiaździsta noc – Vincent van Gogh

Rok powstania: 1888

Vincent van Gogh zyskał uznanie dopiero po śmierci. Obrazy holenderskiego malarza, niedoceniane przez jemu współczesnych, zaliczają się dziś do najczęściej reprodukowanych i najlepiej rozpoznawalnych dzieł sztuki na świecie. Gwiaździsta noc, namalowana podczas pobytu w szpitalu psychiatrycznym w Saint-Rémyy, to przykład dojrzałej twórczości artysty. Mocny kontrast, deformacja oraz krzykliwe kolory, które chętnie wykorzystywał van Gogh, stanowią zapowiedź nowego kierunku w sztuce – ekspresjonizmu.

Pocałunek – Gustav Klimt

Rok powstania: 1907-1908

Gustav Klimt był malarzem, grafikiem i czołowym twórcą secesji. W przeciwieństwie do van Gogha zdobył sławę już za życia. Największy rozgłos przyniosły mu bogato zdobione, nasycone symboliką i subtelnym erotyzmem portrety kobiece, m.in. Danae, Judyta czy Złota Adela. Za szczytowe osiągnięcie austriackiego malarza uchodzi Pocałunek – obraz olejny pokryty płatkami złota, który przedstawia parę splecionych w uścisku kochanków.

Cztery pory roku – Alfons Mucha

Rok powstania: 1896

Alfons Mucha, czeski ilustrator i malarz, to kolejny artysta, który odniósł ogromny sukces komercyjny. Jego znak rozpoznawczy stanowią wyidealizowane i pełne subtelnego wdzięku wyobrażenia kobiet w stylu belle époque. Grafiki Alfonsa Muchy zdobiły plakaty filmowe, okładki czasopism, a także reklamy usług, używek i produktów spożywczych, m.in. papierosów Job czy produktów Nestle. W dorobku secesyjnego artysty znalazły się również panele dekoracyjne, czyli serie drukowanych na jedwabiu grafik, które połączono wspólnym tematem. Cztery pory roku stanowią najsłynniejszy przykład tego typu realizacji.

Obrazy impresjonistów

Impresja, wschód słońca – Claude Monet

Rok powstania: 1872

Obraz, od którego wziął swoją nazwę nowy kierunek w sztuce – impresjonizm. Dzieło zostało zaprezentowane po raz pierwszy na niezależnej wystawie, zorganizowanej przez Moneta i zaprzyjaźnionych z nim malarzy, m.in. Degasa i Renoira. Artyści odrzucali skostniałe reguły sztuki akademickiej; zamiast malować starannie upozowanych modeli pragnęli rejestrować ulotne momenty, które zaobserwowali w naturze. Obrazy impresjonistów powstawały szybko, zazwyczaj podczas jednej sesji, tak by uchwycić grę światła, kolory i nastrój danej chwili. Proponowana przez Moneta forma sztuki wzbudziła spore kontrowersje wśród krytyków. Zarzucano jej szkicowość, brzydotę i bylejakość. Nie przeszkodziło to jednak Monetowi w zrobieniu światowej kariery i osiągnięciu statusu jednago z najsłynniejszych malarzy w historii.

Lekcja tańca – Edgar Degas

Rok powstania: 1874

Edgar Degas zasłynął jako malarz scenek z życia baletnic. Sportretowane przez niego postaci są ukazane zza kulis: w trakcie prób, odpoczynku, oczekiwania na występ lub – jak w przypadku Lekcji tańca – zajęć z surowym nauczycielem. Degas rezygnował przy tym z klasycznych zasad kompozycji, sięgając po rozwiązania znane z fotografii, m.in. ucięty kadr, rozproszenie postaci czy ustawienie ich tyłem do widza. Dzięki temu uchwyconym scenom towarzyszy intymna aura, a modelki sprawiają wrażenie nieświadomych obecności malarza – jakby oglądanych przez dziurkę od klucza.

Bal w Moulin de la Galette – Auguste Renoir

Rok powstania: 1876

W twórczości Augusta Renoira dominują pogodne, wyidealizowane scenki rodzajowe, najczęściej z udziałem kobiet i dzieci. Bal w Moulin de la Galette uchodzi za jedno z najlepszych płócien artysty. Renoir sportretował na nim grupę przyjaciół, którzy biorą udział w beztroskiej zabawie w dzielnicy Montmartre. Dzięki mistrzowskiemu zastosowaniu kolorów i sprawnemu operowaniu pędzlem artysta tchnął życie w uwiecznioną scenę i oddał złudzenie dynamicznego tańca.

Malarstwo surrealistyczne

Trwałość pamięci – Salvador Dalí

Rok powstania: 1931

Salvador Dalí zasłynął jako artysta-ekscentryk i czołowy przedstawiciel surrealizmu. Trwałość pamięci to najważniejsza praca w dorobku hiszpańskiego twórcy, a zarazem jedno z najlepiej rozpoznawalnych dzieł w historii malarstwa. Obraz doczekał się wielu różnych interpretacji. Badacze dostrzegli w nim m.in. nawiązanie do motywu vanitas czy teorii względności Einsteina. Sam Dalí zapewniał jednak, że bezpośredniej inspiracji do namalowania obrazu dostarczył mu widok roztopionego sera camembert.

Syn człowieczy – René Magritte

Rok powstania: 1964

René Magritte, belgijski malarz surrealista, wykształcił swój własny, dobrze rozpoznawalny styl. Chętnie sięgał po sztukę iluzji lub umieszczał banalne przedmioty w nowym, niepokojącym kontekście. Malarz igrał w ten sposób z percepcją widza i zmuszał do refleksji nad prawdziwą naturą rzeczy. Obraz Syn człowieczy jest autoportretem, który powstał pod koniec życia artysty, gdy Magritte osiągnął pełną dojrzałość twórczą. Malarz wykorzystał na nim jeden z ulubionych motywów, czyli starannie ubranego mężczyznę-urzędnika z zasłoniętą twarzą. Jego oblicze ukryte zostało za zielonym, lewitującym jabłkiem.

Najpiękniejsze akty

Narodziny Wenus – Sandro Botticelli

Rok powstania: prawdopodobnie 1484-1486

Obraz uchodzi za jeden z najpiękniejszych aktów w historii malarstwa. Został namalowany przez mistrza włoskiego renesansu, Sandro Botticellego, na zamówienie Lorenzo di Pierfrancesco z rodu Medyceuszy. Artysta ukazał boginię pod postacią pięknej kobiety o alabastrowej cerze, rudych, zmierzwionych przez morską bryzę włosach i posągowej sylwetce. Tym samym ustanowił wzór kobiecego piękna, do którego odwoływały się, i wciąż odwołują, kolejne pokolenia malarzy.

Olimpia – Édouard Manet

Rok powstania: 1863

Dzieło Maneta należy dziś do kanonu światowego malarstwa, ale w momencie powstania wywołało prawdziwy skandal. Artysta zrezygnował bowiem z mitologicznego sztafażu i sportretował na obrazie współczesną kobietę – posądzoną o liczne romanse i nieobyczajność – Victorine Meurent. Modelka nie kryje swojej nagości i nie zdradza żadnych oznak skrępowania, a wręcz przeciwnie, rzuca widzowi wyzywające spojrzenie.

Słynne portrety w malarstwie

Portret kobiety w kapeluszu – Amedeo Modigliani

Rok powstania: 1917

Amedeo Modigliani, włoski malarz i rzeźbiarz, zmarł niedoceniony w wieku 36 lat. Pozostawił po sobie przepiękne portrety i akty kobiece, do których pozowały anonimowe modelki, przyjaciółki i liczne kochanki artysty. Kobieta w kapeluszu przedstawia największą miłość i muzę malarza – Jeanne Hébuterne. Modigliani sportretował ukochaną w charakterystycznym dla siebie stylu. Uwieczniona na obrazie postać jest pełna wdzięku: ma smukłe ciało, pociągłą twarz, migdałowe oczy i nienaturalnie długą, łabędzią szyję.

Autoportret z cierniowym naszyjnikiem i kolibrem – Frida Kahlo

Rok powstania: 1940

Frida Kahlo to jedna z najsłynniejszych, a zarazem najciekawszych malarek w historii. Jako nastolatka padła ofiarą groźnego wypadku, w którym doznała ciężkich obrażeń, m.in. licznych złamań kręgosłupa, nóg i żeber. Mimo wielu miesięcy spędzonych w łóżku i morderczej rehabilitacji nigdy nie wróciła do pełnej sprawności. Kilka lat później zawarła małżeństwo ze znacznie starszym malarzem, znanym z licznych romansów – Diego Riverą. Artystyka okupiła ten związek nawracającą depresją i uzależnieniem od alkoholu. Życie Kahlo, naznaczone fizycznym i psychicznym cierpieniem, stało się najważniejszym tematem jej twórczości. Znana Meksykanka malowała głównie autoportrety – barwne, utrzymane w duchu malarstwa naiwnego, nasycone symboliką i nawiązaniami do kultury prekolumbijskiej. Autoportret z cierniowym naszyjnikiem i kolibrem, który powstał tuż po rozwodzie z Riverą, stanowi doskonały przykład jej artystycznej wrażliwości i niepowtarzalnego stylu.

Malarstwo pejzażowe

Wielka fala w Kanagawie – Hokusai Katsushika

Rok powstania: ok. 1831

W zestawieniu nie mogło zabraknąć ryciny, która uchodzi za jeden z najsłynniejszych przykładów sztuki japońskiej na świecie. Wielka fala w Kanagawie należy do cyklu 36 widoków na górę Fudżi autorstwa Katsushika Hokusaia, wybitnego malarza i autora drzeworytów. Rycina zachwyca mistrzowskim połączeniem kolorów, grą kontrastów i zaskakującą, ale doskonale przemyślaną kompozycją. Artysta umieścił zakrzywioną, groźnie spienioną falę na pierwszym planie, czyniąc z niej główny temat dzieła. Majacząca w oddali góra Fudżi, której poświęcony został cykl, stanowi ledwie zauważalny szczegół. Zgodnie z popularną interpretacją fala to symbol codziennych trudów i nieszczęść, które nawiedzają człowieka i każą mu zapomnieć o wzniosłych ideach (reprezentowanych przez świętą górę).

Tygrys podczas burzy tropikalnej – Henri Rousseau

Rok powstania: 1891

Henri Rousseau, zwany również Celnikiem, był francuskim malarzem samoukiem, który chwycił za pędzel dopiero w wieku 41 lat. Jego obrazy – barwne, drobiazgowe i proste w odbiorze – stanowią przykład sztuki naiwnej. Spośród wszystkich prac artysty największe uznanie zdobyła seria płócien poświęconych meksykańskiej dżungli. Chociaż Rousseau nigdy nie przekroczył granic Francji, z zapałem malował dzikie zwierzęta, egzotyczne rośliny i tajemnicze istoty, zamieszkujące leśną gęstwinę. Tygrys podczas burzy tropikalnej, podobnie jak inne prace artysty, to popis niezwykłej wyobraźni i umiejętności mistrzowskiego operowania kolorem.

Słynne obrazy polskich malarzy

Śpiący Staś – Stanisław Wyspiański

Rok powstania: 1902

Stanisław Wyspiański był twórcą wyjątkowo wszechstronnym. Jego dorobek obejmuje dzieła malarskie, utwory literackie, projekty scenografii, mebli oraz wnętrz. W twórczości plastycznej Wyspiańskiego dominują prace malowane pastelami, głównie portrety i pejzaże. Dzięki zastosowaniu tej techniki artysta mógł pracować szybko, oddając emocje i nastrój, które towarzyszyły danej chwili. Wyspiański w pełni wykorzystał tę zaletę, malując naturalne, niepozowane portrety swoich dzieci, m.in. Śpiącego Stasia. Słynny obraz przedstawia trzyletniego syna artysty, który zasnął przy stole, najpewniej znużony zabawą. Wyspiański namalował portret w charakterystycznym dla siebie stylu, stosując płaskie plamy barwne, mocne kontury i miękkie, secesyjne linie.

Autoportret w zielonym Bugatti – Tamara Łempicka

Rok powstania: 1929

Tamara Łempicka to jedna z czołowych przedstawicielek nurtu art déco w sztuce. Artystka słynęła z licznych romansów, zamiłowania do luksusu i eleganckich strojów. Jej barwny życiorys stanowił element starannie przemyślanej kreacji – Łempicka chciała być postrzegana jako kobieta wyzwolona, pociągająca i nowoczesna. Autoportret w zielonym Bugatti nawiązują do budowanego przez nią wizerunku femme fatale. Łempicka sportretowała siebie za kierownicą sportowego samochodu, który stanowił wówczas typowo męski atrybut. Wizerunek artystki emanuje siłą i zmysłowością. Czerwone usta, krótko przycięte włosy i zalotne spojrzenie, rzucone spod wpół przymkniętych powiek, upodabniają malarkę do najsłynniejszych gwiazd kina.